Zülkarneyn (a.s.), seyahatleri sırasında ölüm endişesi ve nefs engelini aşmaya çalışan ilginç bir topluluğa rastladı. Bu toplulukta insanlar dünya malına ve zenginliğe önem vermezlerdi. Onların rızıklarını sebze yetiştirerek temin ederlerdi ve bu sebzeleri korumak için özenle çalışırlardı.
Bununla birlikte, bu toplumun en dikkat çekici özelliklerinden biri, her bireyin kendi mezarını kazması, her gün mezarını temizlemesi ve ibadetlerini burada yapmasıydı. Zülkarneyn (a.s.), bu toplumun hükümdarını çağırdı, ancak hükümdar başkalarını yanına istemediğini belirtti.
Zülkarneyn (a.s.), hükümdarın yanına gidip neden davetini kabul etmediğini sordu. Hükümdar, dünya malına ve zenginliğe ihtiyaç duymadığını, çünkü bunların insanları huzursuz ettiğini ve daha fazlasını istemelerine neden olduğunu söyledi.
Zülkarneyn (a.s.), bu toplumun dünya malına olan ilgisizliğini ve maddi zenginliğe karşı duyarsızlığını öğrenmek istedi. Hükümdar, dünya malı yerine bitkilerle geçinmeyi tercih ettiklerini açıkladı. Canlı hayvanların öldükten sonra mezarlarına dönüşmesini istemedikleri için bitkilerle beslendiklerini söyledi.
Bu hikaye, maddi zenginlik ve dünya malına olan bağlılığın insanları nasıl huzursuz edebileceğini ve içsel tevazunun, dünya malına olan aşırı düşkünlüğün yerine ibadet ve manevi değerlere nasıl odaklanabileceğini anlatıyor. Zülkarneyn (a.s.)’in bu toplumun yaşam tarzını anlamaya yönelik soruları, okuyucuya düşünmeye ve değerlerini gözden geçirmeye teşvik ediyor.
